Muszkieterowie z Winograd nie kryli, że jadą pod Wawel po zwycięstwo i cel ten osiągnęli. Chociaż wynik i przebieg meczu mógłby sugerować coś innego, to oni, przez znakomitą większość spotkania, byli w tym wyrównanym meczu stroną przeważająca i kontrolująca sytuację. Konfrontacja w Krakowie, w ocenie naszego specjalnego wysłannika, była typowym meczem walki, w którym warunki dyktowała bardziej doświadczona ekipa Posnanii, mająca lekką przewagę zarówno w I połowie, jak i w ostatnich 20 minutach, kiedy rozstrzygnął się rezultat spotkania.
Zanim powiemy słowo o gospodarzach, to niestety należy podkreślić "dominującą" rolę sędziego głównego, który "przywrócony do łask" przez Kolegium Sędziowskie, niestety nie sprostał zadaniu i był "głównym aktorem" widowiska... Po prostu, gubiąc się, sędziował słabo w obydwie strony.
A gra poznaniaków mogłaby być skuteczniejsza, gdyby nie zapominali, że rugby, to... najbardziej zespołowa gra na świecie. Juvenia "sprężyła się" na początku II połowy, grając lepiej i doprowadzając do rezultatu 7:10. To jednak wszystko, na co było stać w tym dniu gospodarzy, których potem (ale też i przedtem, niemal od początku spotkania) wyróżniało jedynie prowokowanie i nieczyste zagrania. Gdyby nazwać niektóre z nich po imieniu- ciągnięciem za włosy (obetnij się Jura!) czy gryzieniem w łydkę, wielu od razy domyśli się, o kogo konkretnie chodzi...
Mecz, co zrozumiałe przy niezdecydowaniu całej sędziowskiej trójki, ofitował "rozdziałem" żółtych kartek, przy czym, jak to często bywa, i tym razem upiekło się prowodyrowi.
A trzy punkty, co dla poznańskich "kiboli" najważniejsze, pojechały w długą 400- kilometrową podróż do Poznania!
(za szczególową relację serdecznie dziękujemy naszemu obserwatorowi z Bytomia!)